ناگفته های محیط طباطبایی از نیما یوشیج

نیما از «منتخب آثار»ی که ضیاء هشترودی از آثار شعرای عصر انتشار داد شناخته شد… علی نیما گویا در آغاز کار شاعری می‌خواست «مانی» تخلص کند و بعد به قلب مانی که نیما باشد اکتفا کرد… محمدضیاء هشترودی در نوشته‌های خود نسبت به شعر نیما و پروین مزیتی قائل شده و او را تا درجه‌ای بالا برده بود که تحمل آن برای مرحوم بهار و رشید یاسمی که در همان کتاب ذکر شده بودند قدری ناگوار اتفاق افتاد و مرحوم ملک در قطعه‌ای محمدضیاء و نیما را مورد انتقاد قرار داد… نیمایی که در زمستان سال ۱۳۰۳ مورد علاقه شدید من قرار داشت و چنان می‌پنداشتم که روزی مجموعه سخنان تازه استادانه او سرمایه فناناپذیری برای پیروی جوانان سخن‌سرا باشد… در پاییز سال ۱۳۲۵ که نخستین بار او را به چشم سر می‌دیدم دریافتم که دست روزگار طومار عهد او را درنوشته و به همان‌چه در روزهای اول نغمه‌سرایی خود پرداخته است باید از مفاخر ادبی گذشته اکتفا کند… دوستان نیما بیش از دشمنان او در ناکامی و عقب‌افتادگی او دخالت داشتند…